Claudia, docente Media en Journalistiek

Afstuderen en andere ellende
En zo zit je als docent Media en Journalistiek ineens in een maandenlange peptalk waar geen einde aan lijkt te komen. Ik kan je vertellen dat ik bekaf ben aan het einde van deze onderwijsperiode waarin ik 4^e jaars-studenten bij het schrijven van hun scriptie heb begeleid. Echt gesloopt.

Neem bijvoorbeeld Paula. In het echt heet ze anders, maar dat blijft mijn geheim. Want ik heb het met haar te doen. Ze studeert al 4 jaar Communicatie maar eigenlijk weet ze nog steeds niet of ze er echt goed in is. Dat zegt ze ook gelijk in ons eerste gesprek over haar afstuderen: ”Mevrouw, u moet weten, ik ben vaak nog heel onzeker.” Een prachtige jonge vrouw van 24, alle vakken gehaald, veel daarvan met een cijfer boven de 75 zelfs. En toch …

Moet het zus, moet het zo, of misschien toch heel anders.

Dus Paula kwam binnen. Met een pittige opdracht, het maken van een marketingcommunicatieplan voor een design-georiënteerd bedrijf. Met lede ogen begon zij te vertellen hoe moeilijk het allemaal is; hoe wispelturig die opdrachtgever, hoe onduidelijk de briefing, hoeveel kanten ze op kan gaan met het theoretische kader en hoe ze twijfelt over het onderzoek.

Volstrekt normaal. “Welcome to the real world”, hoor ik mezelf zeggen. Weinig opdrachtgevers zijn van begin af aan helemaal helder in wat ze willen, theorie is soms droog en onderzoek zwaar.

Maar; de communicatieprofessional kan dit aan. Dat hoort zo.

Wat bleek? Er kwam een ijzersterk plan-van-aanpak uit, geen spelt tussen te krijgen. Toch bleef Paula dagelijks bellen, mailen en sms-en. Of het nou beter blauw moest zijn of toch groen. Figuurlijk gesproken. Want ze had persoon A gesproken en die zei blauw. En persoon B, die zei groen. En wat ze zelf vond wist ze even niet meer. Wekenlang.

Na wat keukenpsychologisch coachende woorden (volg je eigen plan, je bent goed!) en een lange lijst met literatuurtips, liet ik Paula, kandidaat nummer een, telkens weer opgelucht ademhalen en stellig zeggen dat het nu wel allemaal goed zou komen.

Toen kwam kandidaat twee binnen. De stille, blonde student begon te vertellen over zijn afstudeeropdracht bij een website. Helemaal TOP. Maar nu had zijn begeleider daar ontslag genomen. Hij zat dus misschien zonder opdracht, HELP! Piet (niet zijn echte naam) wist het even niet meer, durfde ook geen druk uit te oefenen en was het even helemaal kwijt. Na dezelfde afhandeling als bij de voorgaande kandidaat, plus een verhelderend gesprek met de opdrachtgever om een nieuwe begeleider te regelen was het tijd voor nummer drie.

Hèhè, eindelijk iets leuks, hoopte ik toen deze jongen over zijn bijbaantje in de Horeca begon te vertellen. Ontspannen. Tot er bleek dat dit bijbaantje wel 4 dagen per week in beslag nam en er te weinig tijd over bleef om zich met zoiets onbelangrijks als een scriptie bezig te houden. Tijd voor een stevig gesprek over het stellen van de juiste prioriteiten in het leven (zonder diploma geen toekomst).

Bij de overige vier kandidaten ging het ongeveer net zo; het ene obstakel na de andere kwam boven tafel. Een kandidaat met mogelijk huidkanker, een met relatieproblemen, een met geldzorgen. En zo zit je als docent Media ineens in een maandenlange peptalk waar geen einde aan lijkt te komen. Ik kan je vertellen dat ik bekaf was aan het einde van de dag. Echt gesloopt.

’s Nachts kon ik niet slapen. Tijd zat om na te denken. Is het toeval dat veel studenten van die heftige dingen voelen of meemaken? Komt het doordat ze vaak ‘first-generation students’ zijn, de eersten in hun gezin die op HBO niveau afstuderen? Is dit eigenlijk wel te doen? Of zorgen dit soort gebeurtenissen er juist voor dat ze sterker uit de strijd komen?

Ik weet het even niet meer.

P.S.: Vandaag kwam de conceptversie van de scriptie van Paula binnen. Het voorwoord gaat over ups en downs. En over mij, te gek! Citaat: “Zij was degene die ervoor zorgde dat ik me tijdens die downs zekerder voelde. Ik ben iemand die graag bevestiging zoekt. Door haar heb ik geleerd ook zeker te kunnen zijn zonder een bevestiging. Ik heb veel aan haar gehad en van haar geleerd!”.

Zo, daar doen we het voor.